Conjugation of venger un outrage

Conjugation of venger un outrage [v.]

Le verbe venger un outrage est intransitif.

infinitif
présent

-venger un outrage

indicatif
présent

jevenge un outrage

tuvenges un outrage

ilvenge un outrage

nousvengeons un outrage

vousvengez un outrage

ilsvengent un outrage

imparfait

jevengeais un outrage

tuvengeais un outrage

ilvengeait un outrage

nousvengions un outrage

vousvengiez un outrage

ilsvengeaient un outrage

passé

jevengeai un outrage

tuvengeas un outrage

ilvengea un outrage

nousvengeâmes un outrage

vousvengeâtes un outrage

ilsvengèrent un outrage

futur

jevengerai un outrage

tuvengeras un outrage

ilvengera un outrage

nousvengerons un outrage

vousvengerez un outrage

ilsvengeront un outrage

subjonctif
présent

(que) jevenge un outrage

(que) tuvenges un outrage

(qu') ilvenge un outrage

(que) nousvengions un outrage

(que) vousvengiez un outrage

(qu') ilsvengent un outrage

imparfait

(que) jevengeasse un outrage

(que) tuvengeasses un outrage

(qu') ilvengeât un outrage

(que) nousvengeassions un outrage

(que) vousvengeassiez un outrage

(qu') ilsvengeassent un outrage

conditionnel
présent

jevengerais un outrage

tuvengerais un outrage

ilvengerait un outrage

nousvengerions un outrage

vousvengeriez un outrage

ilsvengeraient un outrage

impératif
présent

(tu)venge un outrage

(nous)vengeons un outrage

(vous)vengez un outrage

participe
présent

-vengeant un outrage

passé

-vengé un outrage

venger un outrage

Abreviations

Catégories :

n.c. nom commun

n.f. nom féminin

n.m. nom masculin

v. verbe

v.i. verbe intransitif

v.p. verbe pronominal

v.t. verbe transitif

Formes :

f.p. féminin pluriel

f.s. féminin singulier

m.p. masculin pluriel

m.s. masculin singulier